มิตสึมาสะ โยนาอุจิ

พิพิธภัณฑ์เรื่องราวของโมริโอกะมาชิยะ

โรงกลั่นสาเกของโรงงาน Iwategawa Natayamachi เดิม ซึ่งเป็นโรงงานที่ผลิตสาเกจนถึงปี 2549 ได้รับการปรับปรุงใหม่และเปิดทำการในชื่อ Morioka Machiya Monogatarikan จากอาคารทั้ง 4 หลัง โรงกลั่นสาเกฮามาโตะจัดแสดงประวัติศาสตร์ของโรงกลั่นและมีภาพจำลองของยุคโชวะด้วย ใน "ชิตะยะ" (พื้นที่ใต้ชายคาระหว่างโกดังสินค้า) คุณจะได้ชมนิทรรศการเอกสารอันทรงคุณค่าที่เกี่ยวข้องกับแม่น้ำอิวาเตะสายเก่า ส่วน "บ้านหลัก" เป็นที่ตั้งของโต๊ะข้อมูลทั่วไปและพื้นที่ชุมชน ซึ่งมีบริการข้อมูลนักท่องเที่ยว นิทรรศการศิลปะ การบรรยายต่างๆ และกิจกรรมอื่นๆ อีกมากมาย บนชั้นหนึ่งของ Taishogura ซึ่งเป็นโรงกลั่นสาเกที่สร้างขึ้นในสมัยไทโช มี "Toki no Shopping Arcade" ซึ่งขายผลิตภัณฑ์พิเศษและงานฝีมือของโมริโอกะ รวมถึงร้านไอศกรีมเจลาโต้และร้านกาแฟอีกด้วย “ห้องนิทรรศการกาลอวกาศ” บนชั้นสองเป็นห้องจัดแสดงนิทรรศการพิเศษเป็นประจำ โดยส่วนใหญ่จะจัดแสดงชิ้นงานศิลปะจากคอลเลกชันของเมืองโมริโอกะ

บริษัท ซากุระเกา สาเก บริวเวอรี่ จำกัด

การผลิตสาเกของ Sakuragao มุ่งมั่นที่จะใช้วัตถุดิบจากจังหวัดอิวาเตะเป็นหลัก และผลิตสาเกของอิวาเตะทั้งหมดโดยใช้ยีสต์และโคจิที่ผลิตในจังหวัดนั้น เราผลิตสาเกที่มีความสมดุลด้วยรสชาติที่นุ่มนวล ละเอียดอ่อน และกลิ่นหอมที่เข้มข้น [ผลิตภัณฑ์หลัก] ซากุรากาโอะ คิตากุนิ โนะ โคอิบิโตะ

อดีตบ้านพักของครอบครัวนากามูระ

ตระกูลนากามูระเป็นหนึ่งในบ้านพ่อค้าที่ใหญ่ที่สุดในเมืองปราสาทโมริโอกะ และเป็นที่รู้จักในชื่อ ``อิโตยะ'' หรือ ``อิโตฮารุ'' และขายชุดกิโมโนและเสื้อผ้ามือสองเป็นหลัก รุ่นแรกมาจากหมู่บ้านมิยาโมริ และเริ่มทำธุรกิจในโมริโอกะในปี พ.ศ. 2325 ตั้งแต่รุ่นที่สองเป็นต้นไป บริษัทเริ่มเรียกตัวเองว่า ``อิโตยะ'' และพัฒนาเป็นผู้ค้ารายเดียวในการย้อมผ้าชิคอน ซึ่งเป็นผลิตภัณฑ์พิเศษของตระกูลโมริโอกะ . อาคารได้รับการปรับปรุงและซ่อมแซมหลายครั้ง แต่อาคารหลักในปัจจุบันสร้างขึ้นในปี 1861 และโกดังถูกสร้างขึ้นในสมัยเมจิ แต่ไม่สามารถแยกออกจากอาคารหลักได้ทั้งในด้านการใช้งานและความสวยงาม นอกจากนี้ยังถูกกำหนดให้เป็น ทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญ อาคารนี้ยังคงรักษาลักษณะเฉพาะของสมัยเอโดะตอนปลายไว้หลายประการ เช่น ชั้น 2 ที่ได้รับการพัฒนาอย่างดี ตลอดจนตู้และตู้เสื้อผ้าจำนวนมาก เป็นเรื่องยากมากสำหรับบ้านพ่อค้าที่ได้รับการต่อเติมและปรับปรุงใหม่หลายครั้งเพื่อให้คงรูปแบบดั้งเดิมเอาไว้ และเป็นหนึ่งในไม่กี่แห่งในภูมิภาคโทโฮคุที่ได้รับการกำหนดให้เป็นทรัพย์สินทางวัฒนธรรมที่สำคัญ